Rrezearta, ajo sugaresha lazdrake e Diellit, i donte shumë lojërat me fëmijët. Sapo niste pranvera e deri në vjeshtën e vonë nuk ndahej nga moshatarët e vet. Zgjohej herët dhe, e mbushur përplot gëzim, i shoqëronte gjithandej: ndër kopshte, oborre e lëndina, ndër fusha e male, ndër liqene e dete dhe kudo që ishin. I shoqëronte dhe në foshnjore, në çerdhe e shkolla. Sidomos kishte dëshirë të lozte me fëmijët kur shkonin në verime. O, sa e kënaqte ajo loja aty, në bregdet, ku merrnin pjesë dhe valët kaltëroshe. Prej mëngjesit e deri në mbrëmje nuk i shqitej lojës me fëmijë. Vetëm nata dhe gjumi e ndanin nga ta. Mandej, në ato lojërat me Rrezeartën, fëmijët merrnin ngjyrën si të arit. Pastaj, kush mund t’i dallonte, se bëheshin njësh me të.
Fëmijët e donin shumë Rrezeartën se ua ngrohte zemrat dhe i mbushte plot hare. Mezi pritnin të zbardhte dita për t’u takuar me këtë vogëlushe rrezexhevahir. Dhe çdo ditë, që në agmi, gjithandej dëgjoheshin zëra ngazëllimi: Rrezearta, Rrezearta... Erdhi Rrezearta, shoqja jonë, motra jonë, drita jonë! Pastaj përqafime të ngrohta, lojëra, këngë e valle dhe gjithçka tjetër që e zbukuron jetën e fëmijëve. Kështu për çdo ditë deri në vjeshtën e vonë. Eh, sa i pashpirt u dukej ai Dimri, kur me re të dendura skëterrë e mjegullnaja mbulonte qiellin dhe Rrezearta s’dukej gjëkundi. Kjo ishte një ndarje e dhembshme, por i mbante shpresa se, kur të kthehej vera, do të takoheshin përsëri në bregdetin magjik.
Rrezearta mërzitej shumë kur ndahej nga fëmijët. I humbte ajo hareja që e bënte shumë simpatike dhe të dashur nga të gjithë. I humbte ai shkëlqimi rrezatues që të ngroh në shpirt. Mbyllej në vetvete sikur margaritari në guaskën e vet. Po kush mund ta ngushëllonte në atë fatkeqësi ndarjeje nga shoqëri fëmijësh? Kush mund t’ia qetësonte shpirtin e trazuar? Jo, askush, përveç Diellit të madhërishëm. Ai, si një prind i mirë, me urtinë e tij, e qetësonte të bijën duke i thënë se duhej të pushonte cazë për të marrë fuqi të reja; se në syrin e pranverës do t’i bënte pikë e pesë ato retë idhnake; se më e dashura e tij do t‘u bashkohej përsëri lojërave me fëmijë, kudo që të jenë ata. Dielli me fuqinë e tij, gati hyjnore, do të bënte gjithçka për Rrezeartën, madje dhe mrekulli. E donte shumë këtë sugareshën e hareshme, më shumë se çdo gjë tjetër dhe ia plotësonte çdo dëshirë.
Pastaj erdhi një mot, që mos u ktheftë kurrë. Rrezearta nuk u duk paksa më gjatë. Sugareshës së Dimrit, Rrezezezës, i vinte inat që fëmijët e donin më shumë atë bukuroshen e Diellit. Andaj, e luti të atin që të errësonte qiellin e ta bënte skëterrë në mënyrë që ajo, Rrezearta, të mos dukej gjëkundi. Dhe, vërtet, atij moti hapësirën qiellore e mbuluan re dhe mjegullnaja të dendura, madje dukej sikur nuk do të largoheshin kurrë.
Të gjithë i pati kapluar një trishtim nga ajo terrinë ogurzezë. Fëmijët, këto qenie të brishta, po tmerroheshin. Të gjithë po pyesnin se ç’e keqe do ta ketë gjetur Rrezeartën që s’po dukej gjëkundi. Dikush thoshte se ishte e sëmurë, të tjerë thoshin se mund të kishte shkuar në Mars për të lozur me fëmijët marsianë, por kishte zëra që thoshin se ajo ndoshta ishte rritur dhe më nuk i donte lojërat me fëmijët.
Mirëpo, të gjitha këto ishin vetëm thashe-theme se e vërteta ishte që Rrezearta digjej e përvëlohej për t’u takuar përsëri me fëmijët, kudo që ishin. Madje, njëherë, pa e pyetur të atin, Diellin, ishte lëshuar t’i depërtonte retë e të bashkohej me vogëlushët. Por kjo ishte vetëm një aventurë e rrezikshme e Rrezeartës, nga e cila për pak sa nuk e pësoi keq. Ajo kuçedra mjegullnajë gati sa nuk e përpiu. Dielli, kur e kuptoi këtë, u inatos aq shumë saqë i tëri mori zjarr, duke lëshuar rrezet më të fuqishme që shponin mjegullnajën tej më tej, duke e bërë copë e grimë. Pastaj qielli u çel i tëri, sikur të mos kishte ekzistuar kurrë mjegullnajë.
O, sa u gëzua Rrezearta, kur u takua sërishmi me fëmijët. Përqafime e përqafime. Lojëra e lojëra. Këngë e valle. Fëmijët gati sa s’fluturonin nga gëzimi. Gjithandej jehonin zëra vogëlushësh: Rrezearta, Rrezearta… Erdhi Rrezearta, shoqja jonë, motra jonë, drita jonë.
No comments:
Post a Comment