Ishte dikur një shtëpi,
Çerdhe e ngrohtë e fëmijërisë,
Pallat ëndërrash djaloshare
Kullë qëndrese e fisit tonë.
Aty së pari çava terrin,
Prisha qetësinë e mëngjesit,
Bëra edhe ca çapkënëri të tjera,
Por, meqë isha djalë dëshiri
Prindërit u gëzuan shumë atë ditë
Dhe fare s'më qortuan,
Por, më bekuan dhe pagëzuan
Me një emër kreshniku,
Ndoshta për ta mundur bajlozin e zi.
Dhe tani, kur shtëpia e lindjes
Pas shumë vjet qëndrese shkoi në muze,
Ndërsa vendin e saj e zuri shtëpia e re,
Mua më mbeti vegim kujtimi për të
Dhe për femijërinë e lumtur që më iku shpejt.
(1996)
[Mujë S. Berisha:“Kalorës Kaltërsie”, Prishtinë, 2000, fq.10]
No comments:
Post a Comment